تفعل زدم نیمه ی شب به قرآن / کتابی که از وحی شیرازه دارد
برای دلم آیه ی صبر آمد / ولی نازنین ،صبر ، اندازه دارد . . .
(اللهم عجل لولیک الفرج)
* * * * * * * * * * * *
این همه لاف زن و مدعی اهل ظهور پس چرا یار نیامد که نثارش باشیم
سالها منتظر سیصد و اندی مردانیم آنقدر مرد نبودیم که یارش باشیم
اگر آمد خبر رفتن ما را بدهید به گمانم که بنا نیست یارش باشیم . . .
* * * * * * * * * * * *
آقا بیا به خاطر یاران ظهور کن / ما را از این هوای سراسیمه دور کن
وقتی برای بدرقه ی عشق میروی / از کوچه های خلوت ما هم عبور کن . . .
* * * * * * * * * * * *
تکسواری جمعه می آید ز راه / مردم آخر کی ببینم یک نگاه . . .
* * * * * * * * * * * *
یااباصالح )مهدی (ازپرده برون آی که دلم غرق تمناست
تقصیردلم نیست تماشای توزیباست . . .
* * * * * * * * * * * *
دوست دارم که یک شب جمعه/ صبح گردد به رسم خوش عهدی
ناگهان بشنوم زسمت حجاز/ نغمه ی دلخوش انا المهدی
* * * * * * * * * * * *
مرا با عشق خود درگیر کردی / به پایم با غمت زنجیر کردی
بدان دنیای بی تو هیچ باشد / دلم را از زمانه سیر کردی
تو با رفتن به پشت ابر ایّام / غروب جمعه را دلگیر کردی
یا اباصالح ادرکنی...
* * * * * * * * * * * *
دلی دارم که رسوای جهان است / گرفتار بتی ابرو کمان است
نگاهم سوی طاووسی بهشتی است / که نامش مهدی صاحب الزمان است
به امید ظهورش
* * * * * * * * * * * *
اسیر پنجه ی دردیم بی تو / نگاه نرگسی زردیم بی تو
اگر چشم انتظار تو نبودیم / در این دنیا چه می کردیم بی تو . . .
* * * * * * * * * * * *
ای سوی تو عالم نگران ادرکنا / شد دوری تو به ما گران ادرکنا
طغیان ستم گذشت از حد مهدی / ای ریشه کن ستمگران ادرکنا . . .
* * * * * * * * * * * *
در تمنای نگاهت بی قرارم تا بیایی / من ظهور لحظه ها را می شمارم تا بیایی
خاک لایق نیست تا به رویش پا گذاری / در مسیرت جان فشانم گل بکارم تا بیایی . . .
* * * * * * * * * * * *
جلوه گل عندلیبان را غزلخوان می کند / نام مهدی صد هزاران درد درمان میکند
مدعی گوید که با یک گل نمی گردد بهار / من گلی دارم که عالم را گلستان میکند . . .
* * * * * * * * * * * *
کوچه های شهر ما ویران نمی ماند عزیز / کار و بار عشق بی سامان نمی ماند عزیز
یک نفر فردا زمین را نور باران می کند / «مهدی» ما تا ابد پنهان نمی ماند عزیز . . .
* * * * * * * * * * * *
ای طبیب زخمهای بی قرار / ای قرار بی قراریها بیا
کس نمی فهمد زبان زخم را / ای دوای زخم کاریها بیا . . .